Paradise Lost

​

The materials used in Magdalena Soboń's work are structures of organic origin: plants, dyed recycled cellulose, pine cellulose; which, after prior transformation processes and through the use of mimesis, become a form resembling nature inscribed into the realm of human emotions, experiences and feedbacks. The artist wants to stop the moment of these transformations when what was alive freezes in decline.

 

We have lost the possibility of being in paradise, but we keep trying to get back there.  Passing away, dying has a beauty of its own, which the author recognises. A beauty that we fear. Decay stopped in a poetic moment, being a stage of the wheel of transformation. 'Atrophy' made of Kozo, a mulberry phloem, makes me think of a mourning shroud, enclosing someone's breath, the reminiscence of a person.

The title work 'Paradise Lost', which the artist dedicated to her father, is a meditation-inducing form, influenced by the texture that reflects light and the colour that absorbs it. Through this texture we observe an engraved drawing resembling leaves or roots. Perhaps these are the branches of a tree of knowledge, running in different directions, seeking light, perhaps it is an organic maze with no exit. The work is bounded with decorative suede tape, solemnly summed up, closed - because we are unable to go beyond our perception. But at the same time composed of many small elements that are impossible to observe all at the same time. In this monochromatic composition we recognise two ovals that are invisibly connected to each other. There is a flow of fine structure between them. The ovals can be an analogy of the cerebral hemispheres, but also of two ecosystems that influence each other.

 

The artist's works require an enormous amount of work. The monotonous tasks she has to perform to achieve the final effect involve hundreds of hours of painstaking work on form, structure, texture and sophisticated, often monochromatic taint. The work 'Prayer' refers to this process. Its form resembles a rosary or other prayer beads used in meditation. The activity undertaken by the artist may be just such an activity, which is at the same time a record of passing time in a repetitive rhythm, movement and shape, as well as experiencing past and present events in anticipation of the future ones.

 

Movement can be found in the series of works called 'Wave of Longing'. The patterns formed in the handmade paper on the dark background are reminiscent of waves that come from an undefined place and then turn back, driven by constant movement and circulation. The handmade paper resembles the sea foam left on the shore. It forms patterns that induce reflection and put us in a state of melancholy.

Apart from the suggestion of movement and transformation, her works are melancholic in their expression. 'Elementary particles' is an ephemeral work that looks differently in various places, against different backgrounds and in a variant lighting. It is elusive in photography as photography is not able to capture all its aspects. It constantly changes when we move against it. It is composed of many oval elements reminiscent of atoms. This association allows us to remember that we are part of the same matter contained in the world around us and, like this matter, we too constantly change.

 

The key work displayed in the centre of the exhibition at the Book Art Museum seems to be the 'Veil of Tears', consisting of meticulous organic structures and, at the same time, geometry-based, synthetic in its overall expression, melancholic and poetic. The artist seems to be asking - what do we want to hide from, what are we crying for and who we really are, what is our true and inner self?

 

Agnieszka Kowalska-Owczarek

translation Paweł Granicki

 

 

...........................................................................................PL

Raj utracony

​

Materią pracy Magdaleny Soboń są struktury pochodzenia organicznego: rośliny, barwiona celuloza z recyklingu, celuloza sosnowa, które uprzednio ulegając procesom przekształcania oraz poprzez wykorzystanie mimesis stają się formą przypominającą naturę wpisaną w obszar ludzkich emocji, doświadczeń i przeżyć. Artystka pragnie zatrzymać moment tych przekształceń kiedy to, co było żywe zastyga w utracie.

 

Utraciliśmy możliwość przebywania w raju, ale wciąż usiłujemy tam powrócić.  Odchodzenie, zamieranie posiada w sobie piękno, które dostrzega autorka. Piękno, którego się boimy. Rozkład zatrzymany w poetyckim momencie, będący etapem koła przemian. „Atrofia” wykonana z kozo, łyka morwy, przywodzi mi na myśl całun żałobny, pod którym zamknięty pozostał czyiś oddech, wspomnienie o nim.

Tytułowa praca „Raj utracony”, którą autorka dedykowała swojemu ojcu to forma skłaniająca do medytacji, oddziałująca fakturą, która odbija światło i kolorem, które je pochłania. Poprzez tę fakturę obserwujemy wyryty rysunek przypominający liście lub korzenie. Być może to są gałęzie drzewa poznania, biegnące w różne strony, szukające światła, być może to organiczny labirynt bez wyjścia. Praca ograniczona ozdobną zamszową taśmą, uroczyście podsumowana, zamknięta – bo nie potrafimy wyjść poza naszą percepcję. Ale jednocześnie złożona z wielu drobnych elementów, których nie sposób obserwować wszystkich w tym samym czasie. W tej monochromatycznej kompozycji rozpoznajemy dwa owale, które są ze sobą niewidocznie połączone. Pomiędzy nimi zachodzi przepływ drobnej struktury. Owale mogą być analogią półkul mózgowych, ale również dwóch ekosystemów, które ulegają wzajemnym wpływom.

 

Prace artystki wymagają ogromnego nakładu pracy. Monotonne czynności, które musi wykonać by osiągnąć efekt finalny to wiele setek godzin żmudnej pracy nad formą, strukturą, fakturą i wysmakowaną, często monochromatyczną barwą. Do tego procesu nawiązuje praca „Modlitwa”. Jej forma przypomina różaniec lub inne sznury modlitewne służące do medytacji. Działanie, które podejmuje artystka być może jest właśnie taką aktywnością, która jest jednocześnie zapisem upływającego czasu w powtarzalnym rytmie, ruchu i kształcie oraz przeżywaniem wydarzeń przeszłych, teraźniejszych w oczekiwaniu na te przyszłe.

 

Ruch odnajdziemy w cyklu prac „Fala Tęsknoty”. Wzory utworzone przez papier czerpany na ciemnym tle przywodzą na myśl fale, które przychodzą z nieokreślonego bliżej miejsca i zawracają z powrotem powodowane nieustannym ruchem i cyrkulacją. Papier czerpany przypomina pianę morską zostawianą na brzegu. Układa się we wzory, które skłaniają do rozmyślań, wprowadzają nas w stan melancholii.

Prócz sugestii ruchu i przemian prace autorki są w wymowie melancholijne. „Cząstki elementarne” to ulotna praca, która wygląda odmiennie w różnych miejscach, na rozmaitych tłach i odmiennym oświetleniu. Jest nieuchwytna na fotografii, ponieważ ta nie jest w stanie ująć wszystkich jej aspektów. Nieustannie się zmienia kiedy jesteśmy wobec niej w ruchu. Złożona z wielu owalnych elementów przywodzących na myśl atomy. To skojarzenie pozwala nam przypomnieć sobie o tym, że jesteśmy częścią tej samej materii, którą zawiera otaczający nas świat i tak samo jak ona ulegamy ciągłym przemianom.

 

W całej ekspozycji w Muzeum Książki Artystycznej kluczową pracą wyeksponowaną w centrum zdaje się być „Zasłona łez” złożona z drobiazgowych organicznych, struktur a jednocześnie oparta na geometrii, syntetyczna w swoim ogólnym wyrazie, melancholijna, poetycka praca. Artystka zdaje się pytać – przed czym chcemy się zasłonić, za czym płaczemy i kim naprawdę jesteśmy, czym jest to, co jest w nas prawdziwe i wewnętrzne?

Agnieszka Kowalska-Owczarek

​

​

​